ในการต้อนรับ ท่านอาจารย์น่ำอินได้รินน้ำชาลงในถ้วย รินจนล้นแล้วล้นอีก โปรเฟสเซอร์มองดูด้วยความฉงน ทนดูไม่ได้ก็พูดโพร่งออกไปว่า "ท่านจะใส่มันลงไปได้อย่างไร?" ประโยคนี้ก็แสดงว่า โมโห ท่านอาจารย์น่ำอินจึงตอบว่า "ถึงท่านก็เหมือนกัน อาตมาจะใส่อะไรลงไปได้อย่างไร เพราะท่านเต็มอยู่ด้วยความคิดความเห็นตามความยึดมั่นของท่านเอง และมีวิธีคิดคำนวนตามแบบของท่านเอง สองอย่างนี้แหละมันทำให้เข้าใจพุทธศาสนาอย่างเซ็นไม่ได้ เรียกว่าถ้วยชามันล้น
อธิบายผู้ที่มีความรู้อื่นอยู่ก่อนแล้ว และยึดถือในความรู้นั้น ก็เท่ากับเขาได้ปิดใจของเขาไว้แล้ว คือเขาจะไม่รับเอาความเห็นอื่นเข้าไปในใจของเขาอีก เหมือนที่เรายึดถือความเห็นหรือความเชื่อใดๆไว้แล้วถึงแม้มันจะเป็นเรื่องที่งมงายไร้ประโยชน์ แต่เราก็ยึดถือกันมาก จนไม่สามารถรับเอาสิ่งที่ดีกว่าได้